❤❤❤❤دل شکسته2❤❤❤❤

گرنیست عشق و آینه در سینه کین که هست

پاسوز آسمان مشو ای دل زمین که هست

خورشید پشت شیشه ی شب ذره ذره مرد

در دست آرزوی سحر زره بین که هست

دنیا اگر جهنم کابوس بلبل است

باشد برای جغد بهشت برین که هست

دنبال یک رواج بروزم چه بد چه دد

آن نازنین کساد شد این نازنین که هست

گر جرات مقابله ات نیست مثل نور

ای مثل سایه خنجر و پشت و کمین که هست

مغز کبیر مردی اگر شست و شو نشد

نصف شب و خیانت و حمام فین که هست

من شاعرم نه طوطی توهین به واژه ها

تکراری ام نمی کند این آفرین که هست

بالاست نبض کودک فریاد شعر من

پایین نمی رود تب مرگم از این که هست

زنگ انشا بود و هر کس از کسی  چیزی نوشت

این یکی  از  دل  نوشت و  آن یکی از سرنوشت

در   دبستان   ادب   وقتی    هنر    پا    میگرفت

کودک   نو پای   دل   از   دست    بابا    میگرفت

صحبت   از   بابا   شد   و   از    مهربانیهای    او

آنکه  با    آب  جبین    عمریست   میگیرد   وضو

کودکی  از  پیشه ی   بابای  خود شعری سرود

آفرین   بر   این   هنرمند   و    بر   آن   بابا  درود

دفتر   فهم   و    ادب   با   نام   خالق   باز   شد

قصه ی   شیرین    بابا     اینچنین     آغاز    شد

بچه ها  بابای  من   در   کوچه  و پس  کوچه ها

درس    همت    میدهد    بی منت   و   بی ادعا

قصه ی   بابای   من    از    کوچه ها  باید  شنید

آنزمان   که    شانه    بر   زلف  خیابان  میکشید

آری آری   رفتگر   سازی  بدست خویش داشت

نغمه ی    پاکیزگی   از  خویشتن  جا میگذاشت

چونکه   خاک کوچه ها  بر روی بابا می نشست

شیشه ی وا ماندگی در خانه ی ما می شکست

رفتگر    بابای   خوب   بچه های   شهر   ماست

مرد و زن   پیر و جوان   با چهره ی او  آشناست

شرمسارم    زین   همه  لطفی  که   بابا  میکند

من   اگر    بد   میشوم    گاهی    مدارا    میکند

اشگ  چشمم  میشود   جاری  فدای   روی  او

بس که  بر دل می نشیند  خش خش جاروی او

دست  خاک آلوده اش   را   بوسه   باران میکنم

سرمه  بر  چشمم  طلب  از پای  ایشان  میکنم

این   همه   زیبائی   و   پاکیزگی   در   شهر من

میدهد    گوئی     خبر     از    روح    آباد    وطن

در    دلم    افتاده    روزی   بی وفائی   میکنی

بر   دل    بشکسته ام     بی اعتنائی    میکنی

گر چه اکنون چشم تو  بر دام اشگم  مبتلاست

تا   که   کشتی   وا   رهانم   ناخدائی    میکنی

از   خدا   دم   میزنی    اما  خدا  بازیچه  نیست

فرصتی  باشد  اگر    بی شک   خدائی  میکنی

درد  هجران  جای خود   دردی گران دارد فراق

با     رقیب      نا رفیقم       آشنائی      میکنی

رنگ  رخسارم   به  زردی   میرود    دانی  چرا؟

بس که  بر احساس من چون و  چرائی میکنی

خانه ی  مهر  و  وفا  از  بیخ و بن  کردی خراب

از   کدامین   دل   محبت   را   گدائی   میکنی؟

خویشتن  را  پیش از این باید رها می ساختی

چون  به  دام  افتاده ای  فکر رهائی می کنی